Ohi baino gogo gehiagorekin kurtso berri bat hasten dugu. Aurrean dugun erronka handia da: 1.200 ikasle baino gehiagok hasten dute ikastaroa Tecnun gure hezkuntza proiektuan konfiantzaz eta kasu honetan, baita COVID-19ari aurre egiteko hilabeteetan lantzen ari garen planean ere. 

Birusak gure egunerokotasuna hankaz gora jarri zuen martxoan, baina atzera begiratzen dut eta harro nago ikusteaz pixkanaka gauzak nola jartzen ditugun. Pentsatuz, lehenik eta behin, unibertsitate komunitatearen osasunean, gure ikasleei eman nahi genien formazioan eta bai haiek eta baita haien familiek izan behar zuten informazioan ere. Abiadura eta zuhurtzia uztartu behar izan ditugu, beti ere kontuan izanda nora joan nahi genuen eta zein zen lehentasuna. 

Eszenatokia orain errepikatzen da zentzu horretan. Argi jarraitzen dugu zer eskaini nahi dugun eta nola egin nahi dugun. Ikastaroaren hasiera campus seguru batean egin ahal izateko lan egin dugu; PCR probak ikasle eta langile guztientzat Tecnun kurtsoaren hasieran, bere garapenean zehar ausazko PCRak birusa kontrolatzeko, ahalmenaren murrizketa eta segurtasun neurri desberdinak. Presentziaren aldeko apustua egiten hasten dugu ikastaroa, gure menpekoak ez diren kanpoko faktoreek horizontea alda dezaketela jakitun izanik. Ba martxoan ikasi genuen. 

Baina hezkuntza sektorean dugun erronka baten aurrean ezinbestekotzat jotzen ditudan hiru mezu bidali nahiko nituzke. Lehenengoa lasaitasuna da, beldurrak oztopatu baino ez duelako egiten, erraz kutsakorra izateaz gain. Jende asko dago horizonte argi batekin lanean, agertoki posible guztiak kontuan hartuta eta horietako bakoitzean nola jarraituko dugun pentsatuz. 

Bigarrena erantzukizuna da. Batengana joan eta gure ekintzen uhin-efektuari buruz pentsatu behar dugu. Banaka nola jokatzen dugun balio du, talde lana den arren eta ezinbestekoa den norabide berean arraun egitea, ezin ditugu arauak baztertu, bakoitzari zer eskatzen zaion. 

Hirugarrena, eta agian garrantzitsuena esatera ausartuko nintzateke, eredugarritasuna da. Adibidea, zorionez, kutsakorra da ere. Esan baino lehen kurtsoa ohi baino gogo gehiagorekin hasi genuen. Paradoxikoa dirudi ziurgabetasun gehigarriko testuinguru batean. Baina irakasleok amets bikoitza dugu: ingeniari bikainak formatzen jarraitzea, maila akademikoan, baina batez ere maila pertsonalean. Gugan jarri duten konfiantza itzultzeko ardura dugu korridorean partekatzen dudan hainbeste profesionalek jarriko duten adibidearekin.

Beharrezkoa dela uste dut, halaber, irakasleek, edozein hezkuntza-zentrotan edo unibertsitatetan, gazteen irudi demoniatu samar horretatik urruntzen jakitea, askotan fokuan jartzen direnak, urteen falta eskutik helduta balego bezala. erantzukizuna. Denetarik dago eta egongo da, gizartea bere publikoa bezain anitza baita, baina gazteak ez dira ezeren kausa, gure inbertsiorik preziatuena baizik, beraiek baitira etorkizuna ehunduko dutenak. Ziurgabetasunez betetako etorkizuna.  

Kezka mezuak jasotzen ditugu gure ikasleen aldetik, baina baita itxaropen, esker on eta ikasgeletara bueltatzeko, ikasketei eta errutinari berriro ekiteko gogoaren mezuak ere. Jakitun gara lauzpabost urteko ahalegin eta onespenaren ondoren asko ezin izan zirela agur esan nahi bezala, eta klaseak urrutitik jarraitzeko egin zuten ahaleginaz. Horregatik, inoiz baino gehiago merezi dute gure konfiantza, beraiek direlako egoera honi amaiera eman eta gure kasuan Ingeniaritza ikastea erabaki zutenean amestu zuten etorkizuna diseinatu nahi duten lehenengoak. 

Batez ere, lehenengo mailan daudenei, edozein unibertsitate edo goi-zentrotakoei, animatuko nieke egiteari ez uzteko eta beti entrenatzeko eta bikaintasuna lortzeko ilusio horri eusteko. Urte ezberdina izango da, baina denok asko ikasten jarraituko dugu. Arreta jartzen ikasiko dugu, besteen ongizateaz arduratsu pentsatzen, klasera etorri ezin izango diren eta laguntza, askotan laguntza morala, behar izango duten ikaskideekin eskuzabalak izaten. Batzuetan guztioi etortzen zaigun beldurrari aurre egiten ikasiko dugu. Adibide izateko eta begiekin irribarre egiteko. Era berean, pazientzia izateko, besteekin erlazionatzeko eta erakusteko modu berriak eraikitzeko. Eta badakit gazte askok urtero erakusten duten ildo solidarioagoa asetzeko geure burua berrasmatzen ere ikasiko dugula, besteen bizitza hobetu dezaketen ekimenetan pentsatuz. Erronkek beti probatzen dute geure buruaz emateko dugun gaitasuna eta ziur nago unibertsitateko ikasleak beteko direla.