Madrilek masterreko mugak ezarri zituen Tecnun

Larunbatean, ekainak 14, graduazio txapelak banatu zitzaizkien Madrilen 2025-26 ikasturte honetan Industria Ingeniaritza eta Berrikuntza Teknologikoko masterra amaitu duten 44 ikasleei. 

Eskerrak emateko mezaren ondoren, Navarrako Unibertsitateko Klinikan ospatu zena, ekitaldi akademikoa 19:30ean hasi zen Alumni eraikinean, master programen zuzendari exekutiboak gidatuta. Tecnun , Rosalía de las Rivas . 

Maria Isabel Rodriguez irakasleak, Berrikuntza Teknologikoko Masterreko zuzendari akademikoak, eman zuen ekitaldiko lehen hitzaldia, eta bertan azpimarratu nahi izan zuen "garai ziurgabe hauei aurre egiteko modurik onena zuek egin duzuena dela: parte zareten gizartea hausnarkorragoa, kritikoagoa eta lankidetzan aritzeko prestatzea eta laguntzea". "Fidatu zeuen buruan, erronka berriei aurre egiteko zuen gaitasunean eta erabakirik onenak hartzeko zuen balioetan. Jarrera honek apal izatera eta beti laguntza eskaintzera eramango zaituzte zuen lankide, lagun eta senideei", jarraitu zuen, "horrela, benetako arrakasta lortuko duzue: besteak laguntzeko eta mundu hau leku hobea egiteko zuen onena eman duzuela sentitzearen arrakasta".

Ildo beretik, Pablo Garridok , masterreko irakasle eta Talgoko proiektuen arduradunak ere, ekitaldiko hitzaldi nagusia emateaz arduratu zenak, ez zuen galdu nahi izan ikasleei gogorarazteko "ingeniari izatea ez dela formulak, prozesuak edo sistemak menperatzea soilik. Mundua ulertzea da, batez ere, eraldatzeko. Errealitate konplexu bati begiratzea eta zeure buruari galdetzea da: nola hobetu dezaket? Nola egin dezaket eraginkorragoa,..."
jasangarria, gizatiarragoa?" Garridok azpimarratu zuen "ingeniariaren eginkizuna, beraz, gizartearen arazoak eta beharrak identifikatzea dela, horiek konpontzeko eta, horrela, etorkizuneko belaunaldientzat mundu hobea sortzeko".

Natalia Fernández eta Jaime Vaya ikasleek eman zuten hitzaldia ikasle guztien izenean. Oroitzapenez, anekdotaz, ikasitako lezioz eta partekatutako esperientziez betetako istorio batean, eskerrak eman nahi izan zizkieten irakasleei "zorroztasunez eta errespetuz irakasteagatik, hainbeste aukerari atea irekitzeagatik, astelehenero irribarre batekin ongietorriagatik, txipiroi ogitartekoengatik eta paellagatik". Eta familiei ere eskerrak eman zizkieten "zuek gabe, literalki eta emozionalki, ez ginatekeelako gaur hemen egongo".

Ekitaldia Eskolako zuzendari Raúl Antón irakasleak itxi zuen, eta bere hitzaldia denboran eta denbora faltan zentratu zen. Eskolako zuzendariak adierazi zuen "produktibitateaz asko hitz egiten dela eta zoriontasunaz gutxi". Victor Frankl adibide gisa erabiliz, zeinaren helburua eta esanahia emaztearekiko maitasunean gorpuzten baitziren, eta horrek Auschwitz-etik bizirik ateratzea ahalbidetu zion, Antónek bertaratutakoak gelditu eta hausnartzera gonbidatu zituen. "Presaren mende honetan, iruditzen zait helmugara iritsiko direnak nora joan nahi duten dakitenak eta une batez gelditu eta iparrorratzari begiratzea erabakitzen dutenak izango direla, hau da, zoriontasunarekin zerikusia duten galdera handiak egiten dizkiotenak, eta ez hainbeste abiadurarekin", adierazi zuen. "Iparrorratzari begiratzea iparraldea non dagoen jakitea da. Nor naiz ni? Zein da nire bizitzako misioa? Non dago nire iparraldea?" galdetzen dioten pertsonak izatera animatzen zaituztet.

Abiadura eta optimizazioaren gaindosiari aurre egiteko erremedio gisa, Eskolako zuzendariak "zerbitzu-espirituaren, kulturaren, hausnarketaren eta ospakizun-espirituaren dieta ona" proposatu zuen.