Jarraian, irakasle emerituaren iritzi artikulua erreproduzitzen dugu Tecnun , Juan Flaquer, Irakasleen Mundu Egunaren harira hainbat hedabidetan argitaratu dena.

“Benetan zaila da datozen hamar urteetan unibertsitateko ikasgeletan zer gertatuko den aurreikustea. Modu eraikitzailean jarrita, nora goaz hezkuntza berrikuntzaren uhinaren gailurrean egoteko, olatu honek irakasleak zein ikasleak arrastaka eraman gabe?

Klase magistralen irakaskuntza tradizionala –klariz eta arbelarekin plataforma batean ematen da– gaur egun zaharkituta dago. Bolognak ikasleen protagonismo handiagoa sustatu du eta ikasleak —ezagutzez gain— etorkizuneko lanbide-aldaketetara egokitzeko aukera emango duten gaitasun berriak eskuratzera bultzatzen ditu.

Testuinguru honetan teknologia berriak indarrez sortzen dira. Arraroa da ikasgelan ikus-entzunezko euskarriak zabaltzen ez dituen irakasle batentzat, klaseak hobeto aprobetxatzeko; edo azaldutako kontzeptuak ulertzea errazten duten aplikazio informatikoak martxan jarri. Gainera, presentzialak ez diren klaseak protagonismoa hartzen ari dira eta irakasleen papera gero eta zalantzan jartzen ari da. Zer ekarpen egiten dute irakasleek ikasgelan ezagutza sarean dagoeneko eskuragarri badago? Laster ikusiko al ditugu adimen artifizialarekin hornitutako robotek ordezkatuta?

Galdera horiei erantzuteko unibertsitateko ikaskuntzaz zer ulertzen dugun galdetu beharko genioke geure buruari. Noski, teknologiak aukera eman du –batez ere Internet bidez– kalitatezko prestakuntzarako sarbide unibertsala. Hala ere, nire ustez, irakaslearekiko komunikazio zuzenak funtsezkoak izaten jarraitzen du ikasleen garapen profesional eta pertsonalerako. Irakasleak emozioa transmititzen du, irakasten duenarekiko grina, adibide pertsonala, motibazioa. Hori guztia ikasleak jasotzen du, eta horrek irakasgaiarekiko interesa hazi eta ezagutzak hobetzera eramaten du jasotzen ari dena betetzeko. Ikaslearen arreta eta ikaskuntza maila —benetako irakasle baten presentzian— handitu egiten da komunikatzen duenaren esperientziarekin. Irakasle batek ez luke ezagutza transmititu behar bakarrik. Ikasleek beren irakasgaian “sinesten” duten irakasleengandik asko ikasten dute, gozatu, ikasleek euren emozioak eta aurkikuntzak partekatzeko bilatzen dute, laburbilduz, beren zereginari dedikazioa ikusten diote.

Zein emozio sentituko lituzke irakasle batek bere ikasleak giza itxurako robotak balira? Edo, alderantziz: zer sentituko lukete ikasleek klaseak robot batek emango balitu? Deshumanizazioak balioko luke.

Irakaskuntza-lerro itxaropentsu bat —oraindik behar bezain eskarmentua ez duena— klasea proiektu bera burutzeak bultzatutako ikasle talde gisa pentsatzetik abiatzen da. Proiektu edo erronketan oinarritutako ikaskuntza deritzo. Irakasleak moderatzaile papera betetzen du gelan. Aurretik helburu komuna aurkezten die, behar dutena non aurkitu behar duten esaten die, ikasi behar dutena bideratzen die eta, aurrekari hori guztiarekin, irakaslearekin alderatu ditzakete euren proposamenak. Gelan zalantzak ebazten dira, kontzeptuak argitu, ideia garrantzitsuenak azpimarratzen dira, eta denek —irakasleek eta ikasleek— komunean ematen diren urratsen berri izaten dute. Agerikoa da irakasleak —aipatutako hezkuntza ereduan— inplikazio handiagoa hartzen duela eta ikasgelako ikasgai klasikoetatik haratago eta inplikazio pertsonal handiagoa eskatzen diola esfortzu gehigarria eskatzen diola.

Irakaskuntzak ezagutza soilik lortuko balu, makina-giza borroka galduko genuke. Hala ere, irakaskuntza irakasleek eta ikasleek ezagutzak eta esperientziak trukatzen dituzten ingurune gisa ulertzen badugu, baita elkarrekin ikasteko ere, pentsatzekoa da ez dela galdutako borroka bat.

Ez dago irakasle nahikorik. Gaur egungo irakasle bati azken berrikuntza teknologikoak erabiltzeaz gain, eta are garrantzitsuagoa dena, ikasleen ikaskuntzarako duen dedikazio pertsonala ere eskatzen zaio».